De geschiedenis van glasfusing

Glasfusing is onderdeel van de warmglas technieken. Bij deze techniek worden onder hoge verhitting verschillende stukjes glas versmolten worden tot één geheel. Door verschillende lagen glas samen te voegen ontstaat er een nieuw glasobject.
De verhitting vindt plaats in een elektrische of gasgestookte oven.
Het is een eeuwenoude techniek die lange tijd in de vergetelheid is geraakt.

Oorsprong glasfusing

Glasfusing is een eeuwenoude techniek. De exacte oorsprong staat niet vast, maar er is wel archeologisch bewijs dat de Egyptenaren 2000 jaar v. Chr. bekend waren met de basistechniek. Sommige historici menen echter dat de allereerste fusingtechnieken pas door de Romeinen zijn ontwikkeld en verder verspreid binnen hun invloedssfeer.
Later, rond het begin van onze jaartelling, werd ook de techniek glasblazen ontwikkeld. Tot die tijd was glasfusing de enige manier om objecten van glas te vervaardigen.
Na de ontwikkeling van het glasblazen is het fusen van glas lange tijd in de vergetelheid geraakt. Er is enkel een korte periode van opleving geweest gedurende de Renaissance.

Populariteit glasfusing in de Twintigste Eeuw

Ondanks dat het erg lange tijd stil is geweest rondom glasfusing, heeft het in het begin van de 20ste Eeuw weer aan populariteit gewonnen. Met name vanaf de 60’er jaren werd de techniek steeds vaker gebruikt in de Verenigde Staten.
Ook in Nederland en België is de belangstelling voor de fusingtechniek enorm toegenomen.
In de glaskunst neemt glasfusing tegenwoordig dan ook een belangrijke plaats in naast andere technieken als glasblazen, glasbeeldhouwkunst en glas-appliqué oftewel ‘gelijmd glas’.

Heeft u nog vragen over de glasfusing techniek? Laat het me dan gerust weten via een reactie onder dit artikel of stuur een mail naar info@dierbaarglas.nl.

Liefs,
Nanoek